Κατάθλιψη , σημείο 0 Παρατήρησα ένα κάτι τι καλύτερα (παρατήρηση=αρχή πειράματος/επιστήμης) ή απλά θυμήθηκα....¨Ο,τι kαθημερινά, μέσα στα συνήθη δυάρια με τις ασφαλισμένες πόρτες και τα μικρά μπαλκόνια, εκεί όπου οι άνθρωποι συνωστίζονται (σαν τα μυρμήγκια) στις μεγαλουπόλεις για να "ζήσουν", να δοκιμάσουν θέλω και αντοχές, ή να βρίσκονται μετρικά πιο κοντά στις "ευκαιρίες" καριέρας(η φαντασία χρειάζεται), αλλά και οι προκλήσεις να μονοπωλούν από πολυκοσμία και αμείωτο ενδιαφέρον , υπάρχει απομόνωση και μοναξιά. Προβλήματα, απογοητεύσεις, άλλοι αστάθμητοι παράγοντες παράγουν τέτοιες έννοιες. Μια μικρή μελαγχολία δεν σχετίζεται πουθενά με την κατάθλιψη, και δεν χωράει κει όπου τα προβλήματα-τρεξίματα δεν "σε αφήνουν" να χαλαρώσεις. Εκείνη τρυπώνει στις ατελείωτες μοναχικές στιγμές,πότε μικρές και πότε μεγάλες ώρες και κάνει αβάσταχτο το κάθε δευτερόλεπτο. Συνήθως με την έναρξη της δύσης του ήλιου....σε χειρότερη μορφή με το καθυστερημένο ξύπνημα...
Πρόσωπα τριγυρίζουν στην πόλη, με το χαμόγελο- σκρατσ και με βλέμμα κενό. Κάποτε τους είχα αποκαλέσει θυμάμαι "βαμπίρ"... πριν τη δική μου μύηση. Διασχίζουν τους δρόμους-σπάνια από τις διαβάσεις-όλοι κοιτώντας μπροστά και με γοργά βήματα, αψηφώντας την κόρνα-τουτ τουτ. Μάλλον θα βιάζονται. Το αισιόδοξο, παρα το βλέμμα - "ούτε κλαίει ούτε γελάει", είναι ότι δεν είναι πάντα έτσι. Το βλέμμα - άνθρωπος - ψυχή.θα κλάψει και θα γελάσει. Αντιδρά. Εκείνο που μου προκαλεί ρίγος είναι εκείνο που δεν αντιδρά.. . .(κατάθλιψη στην καλύτερη, ψυχοπαθείς στη χειρότερη, αλλά καμία σχέση μεταξύ τους).
Τελευταία "συνομιλώ" περισσότερο μαζί τους. Τους ξεχωρίζω ίσως και τους έλκω, ίσως προσπαθώ απλά μάταια να ξεχωρίσω από το πλήθος. Αλλά η δική μου καρδιά δε χωρά να τους γυρίσω πλάτη οριστικά. Η επικοινωνία - πάντα το ήξερα περιέργως - ήταν το κλειδί. Μετά κατάλαβα ότι είναι (και) η έκφραση. Τους συναντώ και το μονο που μπορώ να καταφέρω,χωρις καν να προσπαθώ, είναι μια 2 λεπτη "έκφραση", και μετά παλι πισω στα δικά μας. Το κακό είναι ότι σε αυτή την άτιμη "ελληνική" γη , η Οικεία Κατάθλιψη μεταφέρεται (από στόμα σε στομα,ή με τον ήχο ή....μμμμ ποιός ξέρει....πως) σε όλα τα σημεία...κάποτε ήταν στις μεγαλουπόλεις ή σε πολύ απομονωμένες περιοχές. Τώρα είναι παντού. Ακόμα και η φύση μαραίνεται. Όμως εκεί διπλα στη σιωπή -καπου θα βρίσκεται και η άλλη όψη. Τα δίδυμα αδέρφια ευτυχία δυστυχία είναι μαζί, όπως το καλό και το κακό, όπως η αγάπη και το μίσος. ίσως το θέμα δεν είναι η γη ,αλλά ο σπόρος που θα ρίξεις. Διπλα στη νέα δυστυχία των νεων πραγμάτων, ας προσέξουμε τι σπόρο θα ρίξουμε, ας κοιτάξουμε τ έχουμε διπλα μας και αυτό που μας δυσαρεστεί ας το αλλάξουμε, κι αν κοιτάξεις και γυρω δεν υπάρχει κανείς, υπάρχει ένας εαυτός που έχει ανάγκη από διάφορες "τροφές" ...
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου