Δύσκολη η δουλειά του δημοσιογράφου εκτός από μοναχική…

Πρόσωπα έρχονται φεύγουν γύρω σου, εμπειρίες αλλονών γίνονται δικές σου, χαμόγελα σβήνουν με την πάροδο των ετών, πρόσωπα λατρεύονται αλλά μετά ξεχνιούνται χωρίς εξαιρέσεις, όπως ξεχνιέται η κάθε είδηση μετά από λίγο. Είναι δύσκολη όταν συμβαίνει το Κακό και πρέπει να δώσεις το παρόν, όταν πρέπει να αναγγείλεις  τα μαντάτα - γεγονότα που για άλλους άλλαξαν τη ζωή, όταν απέναντι σου έχεις ένα γνωστό ψεύτη και ενώ με τίποτα δε θες να διαιωνίσεις την υποκρισία του γίνεσαι κομμάτι αυτής. Είναι τρομερό όταν δίπλα  σου έχεις ένα θύμα, ή κάποιον με πολύ πόνο… τι λέξεις θα βρεις όταν έχεις κοκαλώσει μόνο που τον κοιτάς κατάματα.

Λένε ότι ο δημοσιογράφος οφείλει να λέει την «αλήθεια», να δίνει την ενημέρωση και ενvίοτε να «κράζει» ελαττωματικές τεχνικές. Η μέρα του δημοσιογράφου είναι δύσκολη όμως. Πάντα επίκαιρη ποτέ σίγουρη. Το σίγουρο είναι ότι αυτός πρέπει να είναι πάντα καλά , πάντα έτοιμος, πάντα αμερόληπτος… πάντα? Υπάρχει το ¨πάντα¨ στ αλήθεια ποτέ?

Ακόμα και η παραμικρή ¨παρασπονδία¨ μπορεί να διαλύσει ένα καλοφτιαγμένο ¨πάντα¨ και να αναιρέσει όλο το παρελθόν και όλη την προσπάθεια. Ο δημοσιογράφος για να είναι πάντα καλά, έτοιμος και αμερόληπτος, πρέπει  πρώτα ο ίδιος να κοιτάξει  το  συμφέρον του για να είναι καλά… έτοιμος..αμερόληπτος… λογικό δεν είναι μιας και είναι και άνθρωπος? Μα όχι φυσικά, πρέπει να πολεμάει όλους τους υπόλοιπους… που είναι πάντα καλά και βολεμένοι με έναν τρόπο που να μην μπορούν να τον διαλύσουν τόσο σαν άνθρωπο όσο και σαν επαγγελματία. Κι εδώ έρχεται η  παράνοια. Εκτός λοιπόν από τη δουλειά, καθημερινά πρέπει να απομακρύνει τον κίνδυνο από τον περίγυρο του, που πάντα κάτι λέει πίσω από την πλάτη του… και κανείς δεν υπάρχει για να αξιολογήσει την προσπάθεια του..εκτός από τα συμφέροντα που πάντα διακυβεύονται, αλλά αυτά τα συμφέροντα δυστυχώς δε μιλούν για το πραγματικό καλό του πολίτη, εκεί που ανήκει και ο ίδιος.

Ο ίδιος άνθρωπος επαγγελματίας καμιά φορά διχάζεται από είτε  συναισθήματα, είτε από συμφέροντα, αλλά ίσως διαλέξει τη μέση οδό του Αριστοτέλη… Αν ποτέ καθίσεις με ένα δημοσιογράφο και πιεις καφέ μην απορρήσεις που δεν έχει διάθεση για επικοινωνία. Είναι λογικό. Είναι δύσκολη η δουλειά του δημοσιογράφου , θέλει γερό στομάχι και αντοχές ψυχολογικές , οι ίδιοι ίσως και να δυσκολεύονται περισσότερο όταν η αλήθεια που έχει φτάσει στα αυτιά ή στα μάτια τους δεν μπορεί να διαμοιραστεί στο κοινό…. Αλλά οι ίδιοι δεν αρκούν, κόσμε,  όσο και καλοί και ρομαντικοί είναι - αν είναι- για να φτιάξουν τη ουτοπία. Είναι και αυτοί πιόνια ότι εντύπωση και να δίνουν, και αυτό που έχουν στα χέρια τους είναι απλά ένα προϊόν.