Και τώρα ξεκινάει το παραμύθι / ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1/
«Υπάρχω κάτω από τον ίδιο ουρανό με σένα , δύναμη παίρνω μόνο που είσαι και συ σε αυτή τη γη» ….πριγκίπισσα 21ου αιώνα, τελευταία λόγια της, ξεκινώντας το δικό της ταξίδι
''Θεέ μου είχα τόσα νεύρα εκείνη την πανσέληνο… εκείνη την Παρασκευή… ’’θυμάται τώρα η πριγκίπισσα του έρωτα και της ζωής…. η οποία είδε μια αδιέξοδη παλιά κατάσταση να έχει τελειώσει οριστικά. Η αντίδραση της την στέλνει στο μπαλκόνι αγκαλιά, με παλιά όνειρα, τσιγάρα, και αλκοόλ. Ούτε μουσική, ούτε παρέα κοντά της. Μετά από 2 ώρες πέρασε μέσα στο σαλόνι, τα δάκρυα και ο θυμός είχαν στεγνώσει και κανείς δεν παρατήρησε μια άλλη πονεμένη αλήθεια. Είχε περάσει τόσα πολλά , όλα τα χρόνια, ακόμα, όταν ήταν μικρή και κοιτούσε τη ζωή από τα μάτια των δικών της.
Το σαλόνι αθόρυβο, 2 ώρες μετά τα μεσάνυχτα. Πετάει το σώμα της στον καναπέ, και αρπάζει το υπολογιστή. Εικοσιπέντε χρόνια, η αγάπη δεν είχε βρει θέση στην ζωή της. Τόσο το ήθελε, το είχε ανάγκη. Σε μια στιγμή , πεισμωμένη, όπως ήταν και καθόταν με εκείνο το μηχάνημα, πληκτρολογεί…find true love.Βρες την αληθινή αγάπη. Πίστευε ότι έτσι θα ξεχάσει, και ίσως και κάνει και πλάκα, αν όχι κάποιο ξεκίνημα. Κοιτάζει, κάποιες φωτογραφίες ομογενών και μένει σε μια, όπου είχε ασπρόμαυρο φόντο, και το πρόσωπο φαινόταν μισό. Μετά από λίγο κλείνει το μηχάνημα και ζαλισμένη πάει για ύπνο.
Η άλλη μέρα έφτασε, εκείνη , με ένα μικρό πονοκέφαλο , και καλή διάθεση ξεκινάει το πρωινό της. Παίζει λίγο με τον μικρό αδελφό της, πίνει καφέ με την μεγάλη της αδερφή, και η ώρα στο σπίτι περνάει… όπως κάθε μέρα. Όχι με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ή ζήλο σε κάτι, μα περνάει, μέχρι αυτά να αποκτηθούν… Πριν το μεσημέρι, κάθεται μπροστά στο μηχάνημα, να σερφάρει. Στα με ιλ της έχει απλά, μια ειδοποίηση σχετικά με το χθεσινό σαιτ. Κοιτάει γύρω της εάν παρακολουθεί κανείς , και κλικάρει. Ναι, το παιδί, με το ασπρόμαυρο φόντο, ήταν εκεί, με ένα μήνυμα. Δεν είχε περιέργεια, τι λένε αυτά τα μηνύματα… αλλά το άνοιξε, χωρίς ενδιαφέρον. «Ξέρω πως λειτουργούν αυτά»… μάλλον θα είδε ο τύπος ότι είχα δει το προφίλ του. Το μήνυμα με αγγλικούς χαρακτήρες, έδειξε να την εκνευρίσει, του απαντάει σαρκαστικά. Το μήνυμα, του, ξεκινούσε, με το μήνυμα του σαιτ, που μπαίνει σε γυναικεία προφίλ, όταν απλά , δεν έχουν γράψει κάτι για τον εαυτό τους. «Με τους άντρες δεν έχω τύχη, και είμαι σκραπας». Εκείνη, το βρήκε ειρωνικό, και του απάντησε ανάλογα.
Η αρχή του παραμυθιού μοιάζει τόσο με το τέλος. Τα ξαφνικά, που αρχίζουν σε ένα κλίμα χ, υπάρχει πάντα μεγάλη πιθανότητα να καταλήξουν ξαφνικά, πάλι σε κλίμα .
Με ανακούφιση στο πρόσωπο της για την δυναμική της απάντηση, άφησε πίσω την υποβόσκουσα απογοήτευση που έτρεφε για τις ποιότητες των ανθρώπων που συρρικνώνονται σε τέτοιες σελίδες. Οι γνωριμίες, οι καλές, όπως και στην ζωή , είναι δύσκολο όχι μόνο να γίνουν αλλά και να κρατήσουν. Η πριγκίπισσα είχε σταματήσει να πιστεύει στον έρωτα και την αγάπη, και δεν την ένοιαζε πραγματικά. Την ένοιαζε να βρει πάλι την αγάπη για τη ζωή και την ελπίδα για νίκη, την εσωτερική δύναμη, την εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Άλλοι το είχαν ονομάσει δειλία και τεμπελιά, άλλοι κατάθλιψη, κείνη απλά το βίωνε και ανησυχούσε γιατί κατέληγε πάντα στο ίδιο. Στο χωρίς νόημα παρόν, και χωρίς όνειρα μέλλον.
Είχε βαρεθεί να ακούει συμβουλές και να την κατακρίνουν για την βαθιά θλίψη και την αδυναμία να ανταπεξέλθει σε καθημερινά ζητήματα. Είχε πάρει κάποια κιλά, είχε αφήσει τις κούρες περιποίησης σε κάποια άλλη εποχή, το είδωλο της στον καθρέφτη ήταν θαμπό και είχε πάψει να νιώθει πριγκίπισσα. Μα κανείς δεν το βλέπε… ήταν εκεί κάθε μέρα, ξυπνούσε, έπινε τον καφέ της, ανάπνεε μα πνιγόταν σε κάθε αρνητικό λεπτό οικογενειακής συμφόρησης. Και αυτά τα λεπτά ήταν πολλά, η γαλήνη έμοιαζε ουτοπία, και η ευτυχία λέξη ελληνική. Είχε πεθάνει μέσα της, και το φάντασμα της από παρέα σε παρέα, από κρεβάτι σε καναπέ, από την τηλεόραση στον υπολογιστή, καταπίνοντας τροφές λιπαρές καθημερινά είχε πάρει τον ρόλο, θέση της.
Νεκρή και ζωντανή, είχε μια ανέλπιδη ελπίδα ότι θα νιώσει πάλι. Θα ρισκάρει αφού κοπιάσει για κάτι, θα βρει εκείνο το μονοπάτι όπου το σκοτάδι δεν είναι ο φάρος. Και θα νιώσει πάλι ελεύθερη και ζωντανή. Θα χαρεί με την χαρά και στη θλίψη θα δακρύσει. Η φύση θα γίνει πάλι κομμάτι της, ο ουρανός σκεπή της.
Εκείνο το μειλ από εκείνον το ξένο νέο άντρα, σε κείνο το ξένο σάιτ, ήταν μια αρχή για να ανοίξει την πόρτα και να περπατήσει στον χορό της ζωής. Έναν άγνωστο χορό μα τόσο επιθυμητό. Οι έξυπνες, ευθύς ατάκες του, την κράτησαν σε επαφή μαζί του. Απαντήσεις όχι τέλειες, αλλά ειλικρινείς. Μα πως γίνεται εκείνος να μην φοβάται. Να μην περιμένει τίποτα. Απλά να παλεύει και να παίρνει αυτό που θέλει. Τόσο αντίθετος στη μέχρι τώρα δική της στάση, αλλά και τόσο ίδιος με τον παλιό της εαυτό. Την έκανε και ένιωθε πάλι ο εαυτό της. Μα δεν ήταν μόνο αυτό, η ομορφιά του εξωτερική και η ρηχότητα, σκληρότητά του, κάτω από το γέλιο δένανε την προσωπικότητά του. Ένιωθε σαν να τον ήξερε, ένιωθε ότι θέλει να μάθει τα πάντα για κείνον. Δεν ρώτησε ποτέ πολλά.
Εκείνος ο Μάιος, άρχιζε να γίνεται άνοιξη. Όχι, δεν ήταν έρωτας, δεν ήταν μελωδία. Ήταν ελπίδα για μια επικοινωνία, χωρίς φόβους, με ξεκάθαρες αποστάσεις, αλλά παράξενα , δίναν και οι δύο τους παρόν.
Εκείνη την περίοδο η νέα κοπέλα, ξεκινούσε δουλειά σε ένα μικρό κανάλι. Δεν χωρούσε η άπειρη δημοσιογραφία εκεί, οπότε η διαφήμιση ήταν το πεδίο που επέλεξαν για κείνη. Υπήρξαν πολλά γεγονότα που την κάνανε συνεπής μαζί του. Και δεν απέκλεισε ποτέ την πιθανότητα να τον ακολουθήσει στις διακοπές του στην Ελλάδα, εξάλλου ήταν ενδιαφέρον άνθρωπος. Και εκείνη ποτέ δεν είχε πάει διακοπές.
Κάθε μέρα, σχεδόν μετά από 2 εβδομάδες, ένα «Καλημέρα» ήταν στη σελίδα του μέιλκείνον ο στόχος ήταν να περάσει κάποιες μέρες μαζί της στην Ελλάδα. Εκείνη δεν είχε αποφασίσει στην πραγματικότητα ποτέ, μα και μόνο που έμπαινε στη διαδικασία να το σκεφτεί, να τον ακολουθήσει και να ξεφύγει από την ανούσια μιζέρια της ήταν θετικό. Η δουλειά το πρωί ήταν πιο ενδιαφέρουσα, είχε να κάνει με το γραφείο, με πελάτες, 2 όροφοι πιο κάτω ήταν το τμήμα του μοντάζ και τη παρουσίασης των θεμάτων, το κεντρικό δελτίο ειδήσεων… Περπατούσε τους μικρούς διαδρόμους με αγωνία, και κείνος ήταν το στήριγμά της στο ανασφαλές ξεκίνημά της.
3 ιουνίου έλαβε τις πρώτες πολλές φωτογραφίες του. Ήταν εκείνος μέσα σε ένα ελικόπτερο, στην έρημο με ένα πανί τυλιγμένο στο κεφάλι του, μέσα στο νερό με μασκα οξυγόνου, φιλώντας ένα δελφίνι. Ήταν ότι πιο όμορφο είχε δει… εκείνο το πρωινό πήρε τόση ομορφιά και γέμισε ενέργεια που έβγαλε, περπατώντας και μοιράζοντας προσφορές τηλεοπτικής και ραδιοφωνικής διαφήμισης. Οι τιμές είχαν πέσει πολύ. Η κρίση είχε περάσει από μικρές σε μεγαλύτερες επιχειρήσεις. Η οικονομική ανάπτυξη βρισκόταν άραγε και στα χέρια της? Περπατούσε και αναρωτιόνταν αν , ήταν να πάει διακοπές, πόσα χρήματα θα χρειαζόταν? Πόσες διαφημίσεις θα έπρεπε α κλείσει μέχρι το τέλος του μήνα. Ποιο ήταν άραγε το ποσοστό που θα της δίναν, και εάν κατάφερνε να βγάλει λεφτά αυτός ο ξένος, με τις τρελές επιθυμίες, θα άξιζε όλο αυτό. Και όμως, έπρεπε να ξεκαθαρίσει μέσα της , πρώτα, ότι εάν το κάνει θα το κάνει για κείνη. Μετά ένιωθε ότι κάπου λέει ψέματα. Γιατί εάν ήταν να το κάνει για κείνη, και μόνο, θα το ήθελε, και θα το ήξερε. Εδώ, κάποιος άλλος της είχε βάλει την τρελή αυτή η ιδέα. Εκείνος.
Το όνομα του ήταν Αχμέτ, αιγυπτιακό σαν το είναι του. Αέρας ελεύθερος και με βάθος σιωπηλό. Στη δική μας γλώσσα, 1,82, 78 κιλά, με γαμψή μύτη, και βλέμμα σκοτεινό. Η καρδιά του ήταν σκληρή και η καθημερινότητα του γεμάτη από σπορ και τρελές ιδέες. Πτώση από ελικόπτερο, αλκίντο, κικ μπόξινκγ , θαλάσσιο σκι ήταν κάποια από τις ασχολίες του. Και ταξίδια. Πολλά ταξίδια. Η Ελλάδα ήταν ένας ακόμα στόχος. Ένας προορισμός για να περάσει καλά και να ξεφύγει για άλλη μια φορά από την επίκτητη επίπονη καθημερινότητα του. Η περιπέτεια και η αδρεναλίνη δίναν νόημα στο παρόν και το δίχως όνειρα μέλλον του. Η κοπέλα, τα ήξερε και ήταν μια πρόκληση να τον γνωρίσει. Εκείνος επέμενε. Μάλλον χωρίς να ξέρει τον ακριβή λόγο. Εκείνη ήθελε, δεν ήθελε, δεν ήξερε αλλά έβλεπε ότι όλο αυτό το παιχνίδι χρωμάτιζε την ημέρα της. Άλλοτε σκεπτόταν γιατί ένας άνθρωπος συμπεριφέρεται τόσο ακραία και δείχνει τόσο συναισθηματικά απρόσιτος. Υπήρχε κάτι, δεν μπορεί και αυτό ήθελε να ανακαλύψει παίζοντας το παιχνίδι του αλλά με όρους δικούς της…
