Σκέψεις

Ακούγεται  ίσως παράλογο, ακούγεται κοινότυπο αλλά είναι σκέψεις και είναι όντως αυτός ο τίτλος. 
Δεν έχουν κάτι να σου πουν ούτε έδαφος να προσεδαφιστούν, μόνο "χαρτί" ' η μόνη διαφορά σε "σκέψεις" είναι ότι υπάρχουν οι ¨"σκέψεις" και υπάρχουν  και οι  "σκέψεις  τυπωμένες σε χαρτί"...(έχουν εκφραστεί)

Παράλογο  γιατί πρέπει να μην σκέφτεσαι, να μην νιώθεις, να είσαι εγκλωβισμένος σε φτωχόπυργους γυάλινους και διαφανείς. ίσως να "ζεις" της ευτυχία αλλωνών. Ή εστω να την ψάχνεις κοιτώντας στα ανθρώπινα πρότυπα που κυκλοφορούν στις κρύες πόλεις.. Κρύοι κι αυτά.. Ετσι δείχνουν.  Ένα ημίμετρο που καταντά κλισέ: Κοίτα αλλά μην ακουμπάς, νιώσε αλλά κράτα το για σένα,  ζήσε για τον εαυτό σου…. κοίτα τον άλλο που δεν είναι καλά και μην πλησιάζεις μη σε μολύνει από την κατάστασή του… Μερικά ακόμα και καθημερινά συμβάντα μπορεί να σε "εκτροχιάζουν" και να θέσουν σε αμφισβήτηση την εικόνα σου : Τι έπεσε κάτω η γριούλα? Μην πας και τη σηκώσεις θα γίνεις ρεζίλι με τέτοιο παντελόνι που φοράς ωραίο..το θέαμα θα είναι  σίγουρα κακόγουστο. ΄¨ Όμως δίχως να μοιράζεσαι πώς ζείς?  

Κοινότυπο γιατί ποιος δεν έχει σκέψεις… ακόμα και σε κατάσταση ύπνου ο εγκέφαλος δουλεύει. Δεν το είπε ο Φρόιντ μόνο, ούτε οι εκατοντάδες επιστήμονες που το ενισχύουν με τις πιο εξειδικευμένες διαπιστεύσεις τους: το λέει η δική μας εμπειρία.  Σκόνταψα πάνω σε ανθρώπους που παραμιλούσαν. Πήγα να «πέσω» πάνω στις φωναχτές σκέψεις τους. ¨Ευτυχώς ξέχασα ότι άκουσα. Προσποιήθηκα ότι δεν είδα.

Έτσι κι εγώ σκέφτομαι και άλλοτε γίνομαι κοινότυπη και άλλοτε παράλογη. Αλλά μου αρέσει. Πώς μπορείς άλλωστε να το αποφύγεις όταν εχθές η βροχή χάιδευε τις μονοκατοικίες και έπαιζε τη φθινοπωρινή μελωδία της  … «αναμένονται νέοι φόροι και κρατήσεις». Είναι αστείο λένε ότι δεν «κουνιέται» τίποτα και τώρα στο μπαλκόνι ακούω  τα φύλλα να έρχονται σε επαφή μεταξύ τους από το  αεράκι σε κατεύθυνση προς τα μέσα Σεπτεμβρίου. Πότε ήταν το πέρυσι και πότε το φέτος θα γίνει χθες.  Πότε ήμουν δεκαέξι, ανέμελη , με όνειρα και στόχους και πότε μείναν μόνο οι στόχοι γιατί τα όνειρα φοβήθηκαν..και κάνανε πίσω. 

Φόβος είναι η λέξη του αιώνα. Φοβάσαι να αφήσεις το χθες, φοβάσαι μην μείνεις μόνος, φοβάσαι μην γίνεις ζητιάνος, φοβάσαι να μην πληγωθείς, φοβάσαι να εκφραστείς γιατί θα παρεξηγηθείς, φοβάσαι να αντιδράσεις γιατί θα μείνεις και από δουλειά, φοβάσαι να δεις την αλήθεια του σήμερα. Φοβάσαι να δείξεις ότι φοβάσαι.., φοβάσαι το αύριο γιατί ξημερώνει και μια πληγή… Εκεί  όμως είναι η ζωή… στο μεταπήδημα του φόβου και της ανασφάλειας σε δημιουργικότητα και επιλογές νέες. Στην αποδοχή της νέας εποχής, όχι αυτής που προπαγανδίζουνε, αλλά εκείνης που ο φόβος δεν είναι το σιωπηλά τιμώμενο πρόσωπο, αλλά ο άνθρωπος σαν δικαίωμα, σαν ελευθερία, σαν προσωπικότητα, σαν δημιούργημα και δημιουργός της αγάπης.

Αλλά είναι μόνο σκέψεις.

Και όλο αυτό είναι παράλογο γιατί σήμερα δεν βρέχει